kraje nadbałtyckie 2000

12.07 (środa)

Rano niebo wygląda tak, jakby za chwilę miało nastąpić totalne oberwanie chmury. Ze wstawaniem było oczywiście cienko, to znaczy jak zwykle nie byłem w stanie się zwlec. Aby wynagrodzić sobie trudny początek dnia, zjadłem potężne śniadanie. Ale i tak nie udało mi się zjeść wszystkich przygotowanych kanapek. Tutejsze bułki są bardzo sycące. Zostają przerobione na "drogowo-przegryzkowe". Ruszamy około 10:00. Agnieszce bardzo źle się jedzie, mi też nie najlepiej. Przejeżdżam 10 km i zatrzymuję się na chwilę. Gdy grupa się zebrała znów ruszam na kolejne 10 km. Olga marudzi, że są za małe odległości między postojami. Przyznaję jej rację i umawiamy się za 20 km. Górki robią się coraz większe. Drogę mamy praktycznie całą dla siebie. Z rzadka przejeżdża jakiś samochód. Co jakiś czas zatrzymuję się i robię zdjęcia. Wtedy Olga mnie dogania i jedziemy kawałek razem. Za jednym ze zjazdów zatrzymuję się przed fajnym mostem. Jest ogromny i zupełnie nowy. Został wybudowany w 1997 roku. Przyjechały Agnieszka i Olga, Bożeny jakoś nie widać. Stoję i stoję. Dziewczyny pojechały na pobliski parking. Opieram rower o znak, tak aby był dobrze widoczny z drogi i idę do dziewczyn. Olga poszła do baru i kupiła coca-colę. Ja też chcę. Po chwili wracam z baru z kubeczkiem coli i o 11 mk lżejszym portfelem. Siedzimy i czekamy. Trochę piszę dziennik. Po 40 minutach przyjeżdża Bożena. Nawet się koło nas nie zatrzymała, tylko popędziła do budki z colą. Co to pragnienie robi z człowiekiem. Po kolejnych 25 min jesteśmy w komplecie. Okazało się, że Bożena kupiła 7 butelek 0.33 jakiejś "ichniejszej" fanty, bo bardzo jej się pić chciało, a na ostatnim odcinku nie było żadnego miejsca do nabrania wody. Mnie się jakoś w tym roku nie chce pić. Nawet Agnieszka wypija więcej niż ja, a zwykle bywało odwrotnie. Fotografujemy się na moście i niedługo potem znajdujemy się w Korpilahti. Postanawiamy nie wjeżdżać do Jyvaskyla bo według przewodnika nic ciekawego, poza oczywiście nazwą, tam nie ma. Jedziemy tylko do sklepu. Bardzo mi się podoba "pochłaniacz butelek". Wkładam butelkę do dziury i otrzymuję karteczkę. Następnie idę z tą karteczką do kasy i dostaję forsę. Np. za butelkę po coca-coli 2,5 mk. Co ciekawe, puszki po piwie też są zwrotne. Szkoda, że nie wiedziałem o tym wcześniej. Po odwiedzinach w sklepie, połączonych z niedużą przegryzką próbujemy (ja i Aga) zadzwonić do Warszawy z publicznego telefonu. Ale nic z tego. W książce telefonicznej jest napisane, że wyjście na świat jest po wciśnięciu 999, niestety telefon wypisuje "wrong number". Qrczę, co jest! Po kilku próbach, rezygnujemy. Panie na poczcie też nie wiedziały, zresztą, co to za poczta! Nawet kartek pocztowych nie było. Wracamy na główną drogę i kierujemy się w stronę Petajavesi. Po około 6 km, koñczy się asfalt. Droga jest teraz z twardego, ubitego żwiru. Jedzie się po tym nieźle, tylko zaczęły się okropnie strome, krótkie podjazdy. Wjeżdżam z zapałem na kilka pierwszych, lecz po godzinie takiej zabawy trochę zaczęły mnie irytować. Przez chwilę jadę obok Bożeny, próbując jej wytłumaczyć tajniki zmieniania przerzutek. Ona ma z tym okropne kłopoty. Myli przednią z tylną i duże przełożenia z małymi. Musi się tego nauczyć, bo inaczej będzie jej bardzo ciężko. Około 17:00 zatrzymujemy się pod zamkniętą dyskoteką/salą zebrañ na obiad. Jest nawet kran, ale nie ma kurka. Szukam szybko kombinerek. Udało się, jest woda. Napełniam cały baniak, tak na wszelki wypadek. Znowu mam kłopoty z nosem. Zjadamy pyszny obiadek, myję gary i w drogę. Górki robią się coraz wyższe. Olga pojechała do przodu, Bożena została z tyłu, a Aga trochę marudzi. Co ja mam z tymi babami! Zaczął się znowu asfalt, czekamy chwilę na Bożenę i po chwili, już we trójkę spotykamy Olgę. Nasza droga mija Petajavesi. Chcemy zatrzymać się na noc gdzieś w tych okolicach. Jadę więc jakąś drogę w koñcu której widać sympatycznie wyglądające krzaczki. Niestety okazuje się, że stoi tam domek. Postanawiam zapytać się właścicieli czy nie mógłbym się tu przespać. Po chwili otwiera mi rozkudłana kobieta w samej koszuli nocnej, wyraźnie wkurzona. Przez otwarte drzwi dostrzegam kręcącego się w łóżku faceta. Baba oczywiście się nie zgadza i każe mi się wynosić. Wracam na szosę. Aga przypomina mi o nabraniu wody. Jadę do jakiegoś domu, ale nikogo nie ma. W kolejnym to samo. W trzecim babcia wyjrzała przez okno, ale nie otworzyła. Pewnie się mnie bała. Obok jest pompa, ale niestety nie działa. W następnym domu też nikogo nie spotkałem. Może taka okolica. Spróbuję gdzieś dalej. Dziewczyny pewnie sporo ujechały, gdy ja tu bezskutecznie uganiam się za wodą. Spotykam je za chwilę, zaczekały na mnie. Jedziemy jakieś 5 km nie widząc niczego oprócz lasu. Pytam Olgę i Bożenę, czy nie dałyby nam trochę wody. Po chwili jednak postanawiam pojechać po nią gdzieś na pustym rowerze. Na razie trzeba znaleźć jakieś miejsce do spania. Dobrze, że nie leje. Skręcam w najbliższą drogę w las i po chwili znajduję żwirową "polankę". Ustawiamy jakoś namioty. Miejsce nie jest zbyt urocze, wieje silny wiatr. Jak rozładowałem rower to mi chęć jechania po wodę przeszła. Wcinamy więc kanapki popijając colą i jaffą. Po pewnym czasie Bożena pyta "co z tą wodą", odpowiadam, że "nie mamy", a ona obrażona wrzuca butelkę swojej wody do namiotu, po czym mówi mi, żebym nie spinał jej roweru. Robię tylko głupią minę, nie wiedząc, o co jej chodzi. Składam porozrzucane graty. Po namowach Agnieszki, przypinam także rower Bożeny. Okazuje się, że ona naprawdę się obraziła. Rozmawiamy chwilę o tym co zaszło, wyjaśniając całą sprawę. Wszystko wraca do normy. Tak mi się przynajmniej wydaje. Kładziemy się spać. Jest 0:30.

Czwartek (13.07)

Rano wyszło na jaw, że w przednim kole roweru Olgi znowu nie ma powietrza. Biedna, musi się męczyć przy klejeniu dętki i chyba jej to zdecydowanie humor popsuło, bo się spakowała i pojechała bez słowa. Ruszamy więc i my i po godzinie jesteśmy w Keuruu 35 km od noclegu. Ostatni odcinek był rewelacyjnie łatwy. Prawie cały czas z góry. Zatrzymujemy się na stacji Shell, gdzie dopompowuję opony. Idziemy też na lody, które jak zwykle funduje Bożena. Po chwili rozpadało się nieźle, więc mamy przymusowy postój pod daszkiem sklepu z gratami do blachosmroduf. Mają tu na wystawie fajne dmuchane żółwie, reklama sprzętu do mycia. Stoimy dobrą godzinę. Jak tylko przestało lać postanawiamy uderzyć do sklepu. 300 metrów od stacji benzynowej łapię gumę. Qrczę! No tak, dziś trzynasty! I jak tu nie wierzyć w 13? To już druga guma dzisiaj. Musiałem najechać na jakiś wystający kolec. Opona przecięta na długości ok. 1 cm. Obawiam się, że mogę mieć kłopoty. Naprawa zajmuje około 30 min i kolejne 30 min na szukanie dziewczyn. Znajduję je pod budką z lodami. A jakże! Ja nie chcę lodów. Jadę tylko do sklepu sportowego dowiedzieć się o opony. Mają nawet stosowny rozmiar, ale wydawanie 89 mk (60 zł) za byle jaką oponę nie widzi mi się. Wracam do dziewczyn i idziemy do supermarketu. To znaczy one idą, a ja zostaję pilnować rowerów. Prawdę mówiąc, pilnowanie to po prostu zwyczaj z poprzednich wypraw, bo tu nie kradną. Około 15:00 wracają z zakupami. Chciałem zjeść kanapkę, ale nie zauważyłem /zapomniałem, że jedna jest z jakiejś tam specjalistycznej agnieszkowej bułki i ją zjadłem. Rozpoczęła się awantura "o kanapkę". Ustalanie dalszej drogi też nie poszło gładko. Ja się nie chcę odzywać, bo mi się jeszcze oberwie, Aga się boczy, a Bożenie jest jak zwykle wszystko jedno (przynajmniej tak mówi). Tylko Olga ratuje sytuację mówiąc, że jej zależy na jakiejś tam trasie. Po godzinie ruszamy w nieciekawych humorach. 3 km za miastem skręcamy na parking - nadeszła pora obiadu. Na obiad mamy (ja i Aga) "Bożenowe żarcie" z jakimś mięsem. Nawet niezłe. Dobrze po 17:00 znów wskakujemy na rowery. Qrczę! Ponad 5 godzin zmarnowane w Keuruu. Dziewczyny mają ambicję przejechać jeszcze 60 km do kempingu w Rouvesi. Bo tam na pewno będzie prysznic z ciepłą wodą. Jedziemy najpierw kawałek główną drogą do Haapamaki, gdzie następuje drobna zgubka. Przy skręcie do miasteczka stoi parowóz - symbol pobliskiego muzeum kolejnictwa. Chciałem koniecznie zrobić sobie przy nim zdjęcie, a one pojechały. Chwilę później ruszam. Patrzę, rozjazd, nikogo nie ma. Jadę prosto i ląduję w środku muzeum lokomotyw. Fajne, szkoda, że nie mam czasu. Skręcam najpierw w lewo, ale droga szybko zamienia się w gruntową. Zawracam i tym razem jadę w prawo i potem w lewo. Spotykamy się na wiadukcie. Kilka słów sprzeczki, bo znowu wrócił problem czekania na rozjazdach. Zaczęło znowu lać, a w dodatku zrobiło się okropnie zimno. Zaciągam kaptur na kask i zapinam kurtkę bardzo dokładnie. Teraz mogę sobie z burzy kpić. Nie oglądając się za siebie jadę i moknę. Mijam Riiho i zatrzymuję się przy jakiejś antenie gsm. Po chwili wyszło słoñce i mnie nieco osuszyło. Robię też parę zdjęć. Przyjechała Olga i po chwili reszta grupy. One siedziały gdzieś w krzakach i na przystankach. Śmieję się, że żadnego deszczu nie było. Jedziemy razem mało uczęszczaną szosą. Widoki na jeziora są przepiękne. Droga wiedzie zygzakami po grobli między jeziorami. Wzdłuż rosnące sosny, oświetlone nisko schodzącym słoñcem. Widok zapiera dech w piersiach. Jadę chwilę z Bożeną. Gdzieś przed Syvinki siadamy sobie na przystanku na krótki odpoczynek. Zrobiło się późno, a do przejechania mamy jeszcze 17 km. Jestem okropnie głodny. Ratują mnie dwa batony i kanapka. Godzinę później jesteśmy na kempingu. Rozkładamy szybko namioty, potem wskakuję pod prysznic i robię spore pranie. Bożena z Olgą chcą koniecznie iść do sauny. Mnie się początkowo nie chciało, ale w koñcu się zdecydowałem pójść z nimi. Aga też. Sauna jest na koñcu kempingu, tuż nad brzegiem jeziora, aby można było łatwo wskoczyć do zimnej wody. Wchodzimy do budki. O qrczę! jak gorąco! Pomieszczenie 2 x 2 m, w rogu piec węglowy z kamieniami prawie czerwonymi, temperatura "na oko" 60°C. Przez chwilę nie mogę złapać oddechu. O zbliżaniu się do pieca nie wspomnę. Polałem go trochę wodą, zasyczało okrutnie. Zrobiło się strasznie parno. Bożena z Olgą weszły sobie do tej sauny jakby to było na porządku dziennym, usiadły na stopniu (jeszcze bliżej pieca) i zadowolone. One nie są takie chude jak ja, pewnie dlatego mogą siedzieć bliżej pieca. Ja kapię !!! Wszędzie się ze mnie leje !!! Coś okropnego, koszmar!!! Co ja tu w ogóle robię ?! Nie poto tyle jechałem aby stopnieć w jakiejś marnej budce. Po jakichś 10 min mam zupełnie dość i wychodzę z sauny. Chwilę czekam na Agnieszkę, która wyszła niedługo po mnie i wracamy do namiotu. Zrobiło się zupełnie ciemno - coś niespotykanego tutaj. Wieje okropnie silny wiatr i w ogóle pogoda jakby zaraz miało się rozlać. Po saunie jest mi jakoś ciepło i przyjemnie. Śpię jak kamieñ do rana.

Piątek (14.07)

Po wczorajszym, dość męczącym, dniu wcale nie chce mi się wstawać. Na niebie słoñca oczywiście brakuje, więc tym bardziej nie ma powodu żeby się zwlec. Od samego rana zrobił się dziwny podział między nami tj. Aga i ja oraz Olga i Bożena. Te ostatnie wczoraj w nocy długo gadały i może to z tego wynikać. Na śniadanie idę (tylko z Agnieszką) do kempingowej kuchni. Pełna kultura. Śniadanie przy stole z obrusem. Potem zwijamy mokre namioty i mokre ciuchy, które suszyły się od wczorajszego wieczora i nie wyschły. W informacji dowiedzieliśmy się, że promy z Turku na Wyspy Alandzkie kursują codziennie o 9:00 i o 21:00. I znowu sprzeczka, bo Olga chce płynąć wieczorem a Agnieszka rano. Znając historie z nocnym szukaniem miejscówek obstawiam wersję ranną, choć wieczorna też ma swoje zalety. Opuszczamy kemping. Najpierw mieliśmy jechać do sklepu. Bożena stwierdziła, że nic nie potrzebuje więc sobie pojedzie. OK, robisz jak chcesz. Olga, jak cieñ ruszyła za nią, choć wcześniej najgłośniej o sklepie mówiła. Ostatecznie do sklepu jedziemy we dwójkę. Drobne zakupy spożywcze, kartki pocztowe (wreszcie!), zwrot butelek. Ruszamy. Coś mi wlazło w klocek hamulca i trze okropnie. Musiałem się zatrzymać i wydłubać. Po chwili doganiam Agnieszkę i jedziemy razem jakieś 15 km drogą, która wg mapy miała nie być asfaltowa. Moja mapa jest okropnie niedokładna i ma kupę błędów. Pod samym Kuru spotykamy Bożenę i Olgę. Tu siadamy sobie na ławeczce i wypisujemy kartki do rodziny i znajomych. Odwiedzam też budkę telefoniczną. Okazało się, że międzymiastowe wyjście jest 990 a nie 999, jak było w książce. Aga zadzwoniła do mamy. Potem siedzimy jeszcze chwilę. Przy okazji suszę na barierce ciuchy. Dziewczyny się śmieją, że urządzam ruski bazar. Zaraz za Kuru znajduję fajną plakietkę ostrzegawczą i doczepiam ją do namiotu tak, aby była widoczna dla nadjeżdżających blaszaków. Mijamy Poikelus. Na jednej górce wielka ciężarówa próbowała nas wyprzedzić lecz z przeciwka wyskoczył samochód i kierowca ciężarówy miał kłopot. Odruchowo zjechałem na pobocze i jak się odwróciłem, zobaczyłem 1 m od siebie pomarañczową maskę wielkiego samochodu. Facet, jak już nas wyminął, to się zatrzymał na przystanku, pewnie żeby ochłonąć. Potem Bożena opowiadała, że miała podobną przygodę z wyprzedzającymi się ciężarówkami. Na obiad zatrzymujemy się pod niewielkim sklepem, w którym na zakupy raczej liczyć nie można. Na szczęście sprzedawcy nie robili problemu z nalaniem wody i w ogóle byli mili. Jak gotowałem wodę na kawę, przysiadł się do nas jakiś tubylec i doji piwsko. Zaczął też robić skręta i po chwili solidnie beknął. Patrzymy to na siebie to na niego. Posiedział jeszcze trochę i na szczęście poszedł sobie. Koñczymy obiad i w drogę. Dość szybko dojeżdżamy do Ylbjarvi. Tak właściwie to dojeżdżam ja i Agnieszka. Olgi i Bożeny jakoś nie widać. Siedzimy na ławeczce. Mija 40 min. Już myślałem, że faktycznie coś się poważnego stało. Na szczęście to tylko jakieś babskie problemy. Jedziemy kawałek wzdłuż autostrady i następnie skręcamy na obwodnicę Tampere. Kawałek z górki i znajdujemy się w miejscowości o swojsko brzmiącej nazwie Nokia. Aga wypatrzyła ładną kukłę na płocie. Odwiedzamy stację benzynową, gdzie tradycyjnie schodzi prawie godzina. Na noc lokujemy się na trawniku obok szkoły zamkniętej teraz. Agnieszce i Bożenie początkowo nie podobało się to miejsce. Jednak przechodzący obok ludzie nie wykazywali nami absolutnie żadnego zainteresowania i to je przekonało. Robię sobie yum-yum'a i idę spać.

Sobota (15.07)

Olga zwinęła się pierwsza i bez słowa pojechała. Agnieszkę to wkurzyło, bo parę dni temu wszyscy czekaliśmy na nią. Po 15 km doganiamy Olgę. Tylko Bożena została gdzieś w tyle. Dziś dobrze mi się jedzie. Droga łatwa, szkoda tylko, że pogoda nie dopisuje. W godzinę i trochę przejeżdżamy z Agnieszką 32 km i zatrzymujemy się przy Vammala obok supermarketu. Czekamy dobrą godzinę drzemiąc trochę. Zaczęło kropić więc przenosimy się pod wiadukt. Włączam telefon, może coś się stało. Po kolejnych kilkunastu minutach postanawiam podjechać do sklepu po jogurty i wafelki. Aga zostaje przy drodze. W sklepie jasno i ciepło. Kupuję szybko co trzeba i zawadzam jeszcze o stację benzynową. Po chwili spotykam Agnieszkę. Okazało się, że dziewczyny się spotkały, ale Olga i Bożena nie chciały jechać do sklepu, więc Aga umówiła się z nimi w Oripaa. Olga jest od pewnego czasu jakaś dziwna. Mam wrażenie, że robi mi (albo Agnieszce) na złość. Agnieszka zdenerwowała się trochę ich spóźnieniem. Okazało się, że gdy my na nie czekaliśmy na deszczu, najspokojniej w świecie wcinały coś w jakimś przytulnym lokalu. Idziemy więc do sklepu kupić sobie coś dobrego - na pocieszenie. Kupujemy pyszne bułeczki. Na dworze leje więc siedzimy i czekamy aż trochę przejdzie, przyglądając się ludziom. Bardzo dużo jest tu blondynek podobnych do Agnieszki. Około 14:00 przestało lać i nareszcie ruszyliśmy. Jedziemy dość szybko, droga jest płaska jak stół. Planowo obiad miał wypaść o 17:00 ale będąc we wsi Loima moczy nas kolejny silny deszczyk więc skręcamy w jakąś drogę i znajdujemy przystanek dający odrobinę schronienia. Biorę kanisterek i idę do najbliższego domu po wodę. Zadzwoniłem i czekam. Chyba nikogo nie ma. Na podwórku stoi pompa, może jest czynna. Idę kawałek w jej kierunku, nagle drzwi się otwierają i wychodzi zaspany chłopak. Po krótkim wyjaśnieniu (oczywiście na migi) o co mi chodzi, dostałem wodę. Przystanek jest totalnie beznadziejny. Nie ma nawet ławeczki, deszcz zacina w naszą stronę i wszystko powoli robi się mokre. Zjadamy obiad i zabieram się za gotowanie wody na kawę. Podchodzi do nas chłopak "od wody" i zagaduje coś po fiñsku. Nic oczywiście nie zrozumieliśmy. W koñcu, trochę po angielsku a trochę na migi dogadaliśmy się, że chce nas zaprosić na kawę. Idziemy chętnie. Szybko zbieram graty i wchodzimy do domu. Niestety koleś poza dosłownie kilkoma słowami nie zna angielskiego ani żadnego innego języka w którym można by porozmawiać. Trochę głupio siedzieć w milczeniu. Jakoś dowiedzieliśmy się, że jest kierowcą wielkiej ciężarówki-beczki która stoi przed domem. Próbujemy wypytywać o Turku i o promy na wyspy alandzkie. Dom jest dość duży i chyba świeżo odnowiony, mebli niewiele, mam wrażenie, że koleś mieszka tu sam. Jest sympatyczny. Niestety nie wiemy jak się nazywa. Minęła 18:00. Dziękujemy za gościnę i wyłazimy na deszcz, bo oczywiście lać nie przestało. Trzeba jednak jechać; w koñcu jesteśmy umówieni w Oripaa. Grzejemy nieźle. Mijamy piękną podwójną tęczę. Kawałek drogi przebiega przez rezerwowy pas startowy dla samolotów, daje to przyjemność jazdy najszerszą "ścieżką rowerową" świata. Na stację benzynową tuż przy Oripaa wjeżdżamy w ostatniej chwili przed kolejną burzą. Spotykamy tu dziewczyny. Po chwili wyszło na jaw, że Bożena nie wiedziała, dlaczego Aga sterczała pod mostem i chyba jej trochę głupio było jak Olga wypaplała, że poszły na pizzę, gdy my czekaliśmy. Prawda jest taka, że zachowały się beznadziejnie. Po godzinie burza minęła, postanawiamy dojechać do rozjazdu w Aura, skąd będzie tylko 30 km do Turku. Droga mija bardzo szybko, nawet nie zauważyłem kiedy znaleźliśmy się przy wspomnianym rozjeździe. Są tu trzy stacje benzynowe obok siebie i całkiem fajny parking na którym rozlokowało się już kilka karawaningów. Uznałem, że jest to miejsce idealne dla nas. Woda blisko, kibel, daszek jakby lało i kawałek trawy na namioty. Jednym słowem raj dla takich włóczęgów jak my. Rozkładamy namioty. Nie obeszło się przy tym bez małej sprzeczki. Potem robimy sobie zdjęcia. Robię sobie "gorący kubek" i herbatkę. Podczas mycia mam niezłe kłopoty bo umywalka w toalecie jest okropnie mała i nalałem sobie przy tym wody do butów i zmoczyłem gacie. Co za pech! Szansa na słoñce jest bliska zeru. Trochę smutny idę spać.

Niedziela (16.07)

Wbrew moim przypuszczeniom rano jest słoñce. Niestety szybko chowa się za chmurami więc buty nadal mam mokre i co gorsza, brak perspektyw na ich wysuszenie. Podsuszyłem je tylko trochę przy suszarce do rąk. Standardowe śniadanko oraz zwijanie namiotów. Pierwsze 10 km mija bezproblemowo. Potem zaczyna się autostrada i musimy zjechać na boczną drogę. Za chwilę chmurki przypominają o sobie spuszczając na nas nieco deszczu. Zatrzymuję się więc na przystanku, żeby wyciągnąć kurtkę. Olga z Bożeną też się zatrzymały, przebierają się, porządkują bagaż. Qrczę! Ile można! Już sterczymy i mokniemy dobre 20 minut. Deszcz po chwili przeszedł, pomyślałem, że zaraz pewnie będą się przebierać w "drugą stronę" i zmarnujemy kolejne 20 minut. Turku jest już bardzo blisko. Chciałem najpierw iść do sklepu, ale niestety okazał się zamknięty. No tak! dziś niedziela i nie jesteśmy w Polsce. Chwilę kręcimy się po mieście w poszukiwaniu rynku. Po chwili go znajdujemy. Jakaś lokalna grupa "daje" koncert, kilka budek typu "fastfood", lodziarnia. Ludzi praktycznie nie ma. Przejeżdżamy z Agnieszką na drugi koniec placu. Odwracam się, Bożena z Olgą stoją i robią zdjęcia. Czekamy, czekamy. W koñcu wracamy do nich i pytamy co robimy. Chciałem najpierw pojechać do sklepu, potem do portu po bilety na prom i na koñcu zwiedzać miasto. Olga najpierw chciała do portu, a potem ewentualnie wrócić do sklepu. Nie podoba mi się to, bo sklep, jeśli w ogóle będzie czynny, mogą zamknąć. Padła propozycja rozdzielenia się. W koñcu ustaliliśmy, że poszukamy najpierw sklepu. Niestety wszystko dookoła zamknięte na głucho. Trudno pojedźmy po bilety na prom. Wszyscy się zgodzili więc jedziemy. Po chwili odwracam się, Olga i Bożena znowu stoją. Qrczę! Robią mi na złość czy jak? Zirytowany wracam i pytam o co im chodzi. Na to Bożena wydarła się na mnie, że ma tego wszystkiego dość i że się rozdzielamy i spotkamy na promie. Po tym odwraca się i rusza w przeciwnym kierunku, mówiąc "chodź Olga". Zaskoczył mnie ten nagły wybuch, więc też się odwróciłem i z Agnieszką jedziemy, zgodnie z planem - do portu. Jak ktoś się nie trzyma umowy to jego sprawa. Znając wyprawy rowerowe, pewnie już się nie spotkamy. Terminali jest kilka. Najpierw odwiedzamy Sija Line. Nie ma miejsc na dzisiaj. Rezerwujemy na jutro rano. Potem Viking Line. Są miejsca i do tego tañsze niż w Sija. Pytam o zniżki dla studentów, oczywiście są, i to całkiem niezłe, ale trzeba mieć legitymację studencką (którą zgubiłem). Aga pokazuje dowód osobisty. Przeszło! Dostaliśmy zniżkę. Bilety mamy na 21:00 a jest piętnasta. Mamy czas na zwiedzanie Turku. Odwołuję rezerwację w Sija Line. Najpierw jedziemy do zamku. Nic specjalnego. Potem plączemy się po mieście. Jest jakieś wymarłe, zimne. Atrakcji żadnych. Nic dziwnego, że chłopak, który wczoraj postawił nam kawę, na pytanie "jakie jest Turku" zrobił głupią minę. Kupiliśmy sobie lody. Nawet nie ma gdzie usiąść. Siadamy na przystanku autobusowym. Pod katedrę "zaciągnęła" mnie Agnieszka, ale do środka już nie chciało się nam wchodzić. Zjadamy tylko kolejną porcję lodów. Robię sobie zdjęcie na fajnym rowerze-pomniku. Zrobiło się jakoś zimno i po chwili znowu siąpi. Wracamy na terminal. Trochę śpię, trochę rozmawiamy. Jakiś facet kazał nam się wynosić (?), ale go ignorujemy. Bożeny i Olgi oczywiście nie ma. Tak właśnie myślałem, umawiają się, a potem olewają umowę. O 20:00 ładujemy się na prom. Robole kazali nam jechać na sam koniec. Dobrze, że się dopytałem, które drzwi się otwierają na Wyspach Alandzkich, bo okazało się, że powinniśmy być z drugiej strony. Szybko przeciskamy się między rzędami samochodów na drugi koniec promu. Sakwy zostawiamy przy rowerach. Wszyscy tu tak robią i nikt się nie martwi. Zabieramy tylko "sakiewki" z kierownicy. Znajduję odpowiednie miejsce przy oknie. Myślałem, że zrobię jakieś zdjęcie a tu ciemno, mgła i zimno. Okropność. Zjadamy trochę czekolady ze sklepu "tax free", potem plączemy się po promie. Idziemy też na obiad. Jest naprawdę niezły. Pojadłem, wypiłem kawę. Około 0:30 schodzimy na pokład samochodowy, gdzie stoją nasze rowery. Jest noc, leje deszcz, nie wiemy, co nas czeka - ogólnie perspektywy nieciekawe. Aga jest trochę przerażona. Po chwili dziób promu otwiera się i wychodzimy. Wreszcie przydadzą się światła. Ruszamy kawałek i prawie od razu ładujemy się do lasu. Znajdujemy jakoś dziwnie szybko miejsce na namiot, który rozkładamy równie szybko. Jak tylko znaleźliśmy się pod dachem zaczęło strasznie padać. Namiot trochę cieknie. Podłożyłem reklamówkę aby woda nie leciała na mój śpiwór. Całą no leje i leje. Co jakiś czas podpływa kolejny prom stoi kilka minut i odpływa. Wtedy ogarnia nas zupełna ciemność. Sija Line był ogromny. Naprawdę ogromny i kolorowy. Wyglądało to bardzo ładnie. Trochę bałem się o namiot. Na szczęście nas nie zalało.

Poniedziałek (17.07)

Miejsce, gdzie spaliśmy okazało się być czyjąś działką. Na szczęście nikt nas nie pogonił. Deszcz wreszcie przestał padać. Wyspałem się. Na grubej warstwie mchu było całkiem miękko i nawet względnie równo. Wszystko wokoło jest wilgotne i mokre. Nie jedząc śniadania zwijamy namiot i przenosimy się pod zamknięty o tej porze (10-ta rano) terminal. Znalazła się dla nas stosowna ławeczka i w pobliżu kran z wodą. Robię poranną kawę. Niebo przejaśniało nieco i spośród chmur wylazło słoñce. Suszę trochę przemokniętą mapę. Po śniadaniu ruszamy w kierunku Mariehamn. Ogólnie teren nie różni się zbytnio od tego w Finlandii, lecz jest tu za to idealna cisza. Jak blaszaki nie jadą (a jest ich tu chyba dość mało) to słychać najdrobniejsze szmery. Od razu zauważyliśmy znaki ścieżek rowerowych, których jak się za chwilę okazało, jest tu mnóstwo. Po chwili spotykamy także innych "sakwiarzy". Mijamy pola i pastwiska. Aga widziała "elektronicznego pastucha" zasilanego z baterii słonecznej. Parę kilometrów dalej spotykamy siłownię wiatrową. Wniosek z tego taki, że wyspy starają się być niezależne nie tylko politycznie, ale także gospodarczo. Zrobiło się całkiem ciepło. Zdejmuję polar i długie spodnie. Humor mi się zdecydowanie poprawił. Aga ma podobne uczucia. Jest ładna pogoda, nie leje, dookoła pięknie. Niedaleko przed Mariehamn przejeżdżamy przez obrotowy most zwodzony, bardzo podobny do tego w Barcelonie. Akurat przepływały jakieś łajby z wielkimi masztami. Most najpierw odrobinę się podnosi do góry, a potem przekręca. Okolica bardzo ładna. Wymyśliłem, że możemy tu przyjechać wykąpać się w morzu. Wjeżdżając do jedynego miasta na wyspach, czyli Mariehamn podjechałem na stację benzynową, gdzie znalazłem wyłożone przewodniki. W środku jest mapa miasta i całych wysp z zaznaczonymi drogami rowerowymi. Znacznie ułatwiło nam to poruszanie się po mieście, które nawet bez mapy można poznać w godzinę. Najpierw podjeżdżamy do "eckero line" aby dowiedzieć się jak stąd dostać się do Szwecji. Zdobywam kolejną serię ulotek i przewodników. Aga przy okazji wypłaca trochę pieniędzy w pobliskim bankomacie. Postanawiamy najpierw podjechać na kemping. Nie było zbyt trudno tam trafić. Cena nawet przystępna (65 fim) więc zostajemy. Najpierw chciałem się rozłożyć przy dwóch fajnych sosnach, ale okazało się, że w pobliżu jest mrowisko i wszystko w okolicy jest w mrówkach. Ostatecznie rozkładamy się pod kilkoma brzózkami. W pierwszej kolejności rozkładam prawie wszystkie rzeczy jakie mam, aby się wysuszyły na słoñcu. Potem idziemy się kąpać, robimy także obiad. Z powodu wczesnej pory zostawiamy graty na kempingu i jedziemy do centrum. Bardzo dużo tu turystów, jest też jakiś koncert KOFF'a. Kupujemy sobie lody i kręcimy się trochę po mieście. Miały być też zakupy, niestety sklepy "K" zaznaczone na mapie okazały się być czynne tylko do 18:00. Dopiero w drodze powrotnej na kemping znalazł się otwarty sklep. Kupujemy trochę żarcia i oczywiście piwo. Na kempingu siadamy sobie na ławeczce i przeglądamy przewodniki, aby ustalić jutrzejszą trasę. Potem do samego spania piszę dziennik popijając KOFF'a. Mam duże zaległości (w pisaniu i w popijaniu). Jakoś w tym roku nie ma czasu na pisanie w ciągu dnia. Piwo KOFF bardzo mi smakuje. Szkoda, że takie drogie.

Wtorek (18.07)

Zbudziło mnie jednostajne stukanie w namiot. Qrczę LEJE ! Co za kraj ! Wystawiam nos przed tropik w celu rozpoznania sytuacji. Jest źle, a nawet jeszcze gorzej. Gęste chmury przewalają się powoli tuż nad nami. Z wyjazdu kibel, czyli nici. Zamykam wejście i przysypiam jeszcze co najmniej dwie godziny. Około 10:00 przestało padać więc można było wyleźć ze śpiwora. Na śniadanko poszliśmy do kuchni. Fajna sprawa taka kuchnia na kempingu. Jest tutaj dziesięć "blatów" ze zlewem i dwugrzałkową kuchenką. Każda "pani namiotu" zajmuje sobie jeden taki blat i się rządzi we własnym bałaganie. Nie ma przepychania i potrącania. Obok są stoliki, gdzie można spokojnie zjeść przygotowane żarcie. Zrobiłem jak zwykle kawę, a Aga kanapki. Powoli koñczy się nam słodzik. Trzeba będzie "gwizdnąć" trochę cukru z jakiegoś syf'donalda. Siedzę i gapię się w szybę. Wszystkie namioty w okolicy poprzykrywane brezentem. Widać każdemu trochę podcieka. Ludzie łażą i mokną. Jakieś dziecko wpadło w błoto. Nuda. Po południu postanawiamy ruszyć się, chociaż na trochę. Wyjeżdżamy z kempingu, mijamy centrum, chwilę potem znane nam już rondo i kierujemy się na Golde. Jakieś 2 km od ronda trafiamy na dość duży supermarket. Zostawiamy rowery w stojaku przed sklepem i wchodzimy do środka. Taki finlandzki ED. Prawie wszystko w opakowaniach zbiorczych wystawione na europaletach. Kręcimy się trochę. Przy kasie problem, bo nie dało się zapłacić kartą. Pani powiedziała, że moja Visa nie jest kartą kredytową. A to ciekawe, bo jakoś na promie nie było problemu. W koñcu odkładamy część nabranego towaru tak, aby starczyło nam gotówki, czyli około 110 fim. Niestety odłożone zostało także piwo, buuu. Ładuję zakupy do sakwy i jazda. Cały czas z nieba cieknie taka okropna mżawka. Niby nie pada, ale po 5 min jazdy jest się całkiem mokrym. Wkurzyła mnie pogoda, Agnieszkę chyba też. Zawracamy na kemping. Siedzenie w namiocie nie należy do najciekawszych, ale cóż zrobić jak leje. Poszedłem za to się wykąpać pod prysznicem. Około osiemnastej przestało lać więc wybraliśmy się na przechadzkę do ptaszarni, którą widziałem wczoraj. Po drodze robię sobie zdjęcie przy armacie. Po trzech tygodniach jazdy rowerem, chodzenie jest sporym problemem. Nogi bolą już po kilku krokach. Ptaszarnia jest atrakcją dla dzieci. Łażą tu oswojone kury, koguty i kaczki. A my łazimy między nimi. Potem oglądamy jeszcze papugi. Robię parę zdjęć. Obok jest port, w którym stoi niesamowita ilość łajb przeróżnej wielkości. Może nie są one tak wielkie jak u francali na Lazurowym, ale niektóre są całkiem spore. Potem wracamy na kemping. Znowu zaczęło kropić i po chwili rozlało się na dobre. Obiad będzie niezłym pocieszeniem. Pomyślałem sobie także, że mogę podjechać do sklepu po brakujące piwo. Właściwie dlaczego nie. Wsiadam więc na rower i grzeję do sklepu. Mam też ze sobą notatnik, aby spisać ceny żarcia. Wchodzę do "K", spisuję ceny, biorę piwo i krew mnie zalewa jak widzę, że do zapłacenia aż 11 fim za piwo i 12 fim za ciastka. O nie! W tamtym sklepie było o 1/3 taniej. Patrzę na zegarek - 19:35 - jeszcze zdążę. Odkładam zakupy i jadę. Jak ruszałem spod "K" wydawało mi się, że ten duży sklep jest jakoś bliżej. Na szczęście po chwili już jestem. Biorę to co musieliśmy niedawno odłożyć, ludzi mało więc nie musiałem stać w kolejce i już pędzę z powrotem. Aga zrobiła pyszną sałatkę z pomidorów i ogórków. Ogólnie humory nam się poprawiły, chociaż jestem cały mokry. Wcinam obiadek i zastanawiam się, co zrobiły Olga i Bożena. Dlaczego nie przyszły na terminal, skoro tak się umawialiśmy. Nic tam. Trudno. Potem siedzimy jeszcze dość długo "na stołówce" i rozmawiamy. Wieczorem obowiązkowo prysznic. Ręcznik, który zostawiłem w łazience wysechł całkowicie więc nie było problemu z wycieraniem się. Zostawiłem go zresztą na ponowne suszenie.

Środa (19.07)

Mam nadzieję, że dzisiaj będzie lepsza pogoda niż wczoraj. Z samego rana wyszło nawet na chwilę słoñce. Koniecznie chcemy dziś pojeździć po wyspach bo jurto z rañca musimy przepromować się do Szwecji. Ustalamy, że pojedziemy zobaczyć parę atrakcji o których tu wszędzie piszą czyli zamek, muzeum śladów prehistorycznych i starożytne coś tam. Wyruszamy około południa w kierunku Godby. Najpierw trafiamy na zabytkowy kościół w Kyrkby. Nazwa wioski jest ściśle związana z kościołem bo "kyrk" to po ichniemu właśnie kościół. Poza tym znaczna część nazw wiosek jest zakoñczona na "by". Kościół nic specjalnego. Na wszelki wypadek robię zdjęcie. Ruszamy dalej. Śmieszą nas niewielkie odległości między wiochami. Po kilku kilometrach znajdujemy się we wspomnianym Golby. Jest tu wieża widokowa, na którą niespecjalnie widzi nam się wchodzić i dość fajny most. Za to wchodzimy (niektórzy wjeżdżają) po drewnianej kładce na górę, na której jest knajpa. Ceny w knajpie są jakieś kosmiczne więc wyciągamy własne żarcie. Przy okazji dopada nas tu niewielki deszczyk. Chwilę później przejeżdżamy przez most i kierujemy się do Kastelholm, gdzie podobno jest piękny i wspaniały zamek. Mijamy kilka grup rowerzystów, prawie wszyscy jadą w tę samą stronę co my. 7 km i jesteśmy na miejscu. Z daleka zamek wygląda dość okazale. Cały z kamienia, z wysokimi murami i maleñkimi okienkami. Wstęp do środka jest oczywiście płatny więc rezygnujemy ze zwiedzania. No cóż, oglądało się zamki w Hiszpanii to teraz taki jak ten nie jest żadną atrakcją. Zaraz obok jest muzeum starego budownictwa fiñsko-szweckiego. Zwiedzamy więc stajnie i domostwa ludzi z przed kilkudziesięciu lat. Starsze kobiety mają tu fajne zajęcie, ku uciesze turystów zresztą. Najpierw doją krowę potem robią masło i pieką chleb "tradycyjną" metodą. Chleb ma śmieszny kształt, okrągły i płaski. Można sobie taki kupić za 15 fim'ów. Chcieliśmy najpierw spróbować czy dobry ale baba się nie zgodziła. Nie dość, że jej pewnie za tą robotę płacą, to jeszcze ma za darmo masło i chleb. Obok w pokoju siedzi dwóch facetów plotą sieci rybackie, nic ciekawego. Oglądamy potem jeszcze wiatraki i wynosimy się z tej wiochy. Jedziemy do Langbergsody gdzie mają być ślady ludzi prehistorycznych. Odwiedzamy przy okazji kościół, który później okazał się jakimś superzabytkiem. Wpisaliśmy się za to, do księgi gości. Doganiamy dwie rowerzystki i chwilę jedziemy razem z nimi. Skoñczył się asfalt, droga zrobiła się szutrowa i bardziej nierówna. Amortyzatory w rowerach mają co robić. W ogóle zrobiło się zimno i ciemno. Docieramy na miejsce. Okazuje się że wspomniane "ślady" rozpościerają się na większym obszarze przez który prowadzi szlak turystyczny. Przez chwilę chciałem tam pojechać rowerem, ale nadmiar skał i korzeni uświadomił mi, że to jest bez sensu. Przypinam rowery do drzewa, biorę tylko aparat i idziemy. Nie ma strachu, że ktoś coś ukradnie. Pierwsza tabliczka informacyjna - tylko po fiñsku i szwedzku - wokół nic poza lasem. Niezrażeni ruszamy dalej. Druga tabliczka - na skale, podobie jak pierwsza, niezrozumiała. Przechodzimy przez niemałe bagno. Przy trzeciej tabliczce jest rozciągnięta na dwóch kijach skóra, chyba z dzika a na niej jakiś napis. Qrczę mam już tego dość, Aga chyba też. Wracamy. W miejscu gdzie zostawiliśmy rowery okazała się być przyczepiona do stołu "księga" opisująca dzieje wysp w okresie prehistorycznym. Na szczęście w bardziej normalnym języku, czyli po angielsku. Czytam chwilę o lodowcach i ruchach "wyspotwórczych". Agnieszka nieco się zdenerwowała na "zabytki" alandzkie. Do starożytnej osady w Borgbodzie nie chciało się jej już nawet jechać. Udaje mi się, ją jednak namówić, zwłaszcza, że jest to bardzo po drodze. "Osada" okazuje się kompletną klapą. Kilka kamieni i drewniane, współczesne postacie. Nie ma co! Wracamy na camping. Mamy 30 km do przejechania. Niedaleko. Po drodze trochę nas zmoczyło. Deszcz był fajny, bo zaczął się nagle i równie nagle skoñczył. Dosłownie widać było na asfalcie granicę gdzie już nie pada. Zaglądamy przy okazji do sklepu. Trochę źle się czuję więc zostaję pilnować rowerów a Aga idzie na małe zakupy. Jutro płyniemy do Szwecji a tam podobno drożyzna, więc lepiej się zaopatrzyć w potrzebne rzeczy. Na camp docieramy około dziewiętnastej. Prawdę mówiąc zabytki na wyspach Alandzkich bardzo mnie rozczarowały. Więcej o nich napisano niż są warte. Ale za to widoki i lasy są wspaniałe. Robimy sobie obiad i porządkujemy rzeczy aby jutro mieć jak najmniej pracy przy wyjeździe.

Czwartek (20.07)

Budzik zapiszczał o 6:30, pora wstawać. Zwijamy namiot i ruszamy w kierunku portu. Naszego promu jeszcze nie ma. Bilety kupiliśmy dwa dni temu więc teraz ze spokojem czekamy. Na dworze jest okropnie zimno i zbiera się na deszcz. Mam jakieś przeczucia, że jak dopłyniemy do Szwecji to będzie strasznie lało, przyjemność z jazdy w takich warunkach jest zerowa. Przypłynął prom, pojechaliśmy więc na terminal samochodowy. Pan w budce nie chciał od nas paszportu, tylko bilet. Dziwnie tu jest z tymi promami. Jedni chcą tylko paszport, inni tylko bilet, a jeszcze inni nic. Po chwili już płyniemy. Prom jest okropnie mały i buja. Trochę to przeszkadza bo lekko kręci mi się w głowie. No cóż, trudno. Pogoda robi się coraz gorsza. Dwie i pół godziny jakoś dłuży się. Tak jak przewidywałem, w Kapellskar leje i to nie byle jak. Szansa, że przejdzie w ciągu rozsądnego czasu jest zerowa. Nie ma także za bardzo gdzie się schronić, bo terminal jest na piętrze i z rowerami nie możemy tam wjechać. Żałuję, że nie popłynęliśmy do Sztokholmu. Pozostaje nam pojechanie do Norrtalje położonego 20 km stąd a tam możemy spróbować znaleźć jakiś środek lokomocji w celu przetransportowania się do stolicy Szwecji. Ruszamy i mokniemy. Marzę o nieprzemokliwych spodniach i jakichś ochraniaczach na buty. Te ostatnie właściwie mogę sobie zrobić. Za spodniami muszę się rozejrzeć po sklepach. Po godzinie docieramy do Norrtalje Pomyślałem aby poszukać jakiejś informacji dla turystów, niech kombinują jak się dostać do Sztokholmu z rowerami. Przedtem jednak musimy znaleźć bankomat i wypłacić trochę kasy. Wchodzimy do centrum handlowego. Tu jest bankomat. Rozglądam się za cenami. Hmm, to był dobry pomysł zrobić zakupy w Finlandii. Wszystko jest tu dużo droższe. Chwilę ogrzewamy się w sklepie i ruszamy w kierunku centrum. Po krótkim błądzeniu znajdujemy informację dla turystów. Panienka powiedziała nam, że tylko autobusem i wszystko jak zwykle zależy od kierowcy. Na szczęście kierowca okazał się miły i pozwolił załadować rowery do bagażnika autobusu. Usiedliśmy sobie w przegubie. Po chwili zasnąłem. Obudziła mnie Aga, już w Sztokholmie. Przestało lać i zrobiło się jakoś cieplej. Wyciągnęliśmy rowery z wielkim mozołem z bagażnika autobusu. Jakoś się tak poklinowały, że zupełnie nie wiedziałem jak je chwycić. Potem ruszamy i okazuje się, że jedziemy w zupełnie przeciwnym kierunku. Autobus musiał zawrócić jak spałem. Dawno mi się już taka pomyłka nie zdarzyła. Po chwili jesteśmy w centrum Sztokholmu. Kierując się mapami na przystankach autobusowych jedziemy w stronę nynashawn. Przy jednym takim usłyszeliśmy pytanie po polsku "A dokąd chcecie jechać?". Odwracamy się. Za nami stoi starsza pani. Okazało się, że jest Polką i od dawna tu mieszka. Gadamy chwilę. Pani pokazuje nam miejsce skąd widac całą panoramę sztokholmu. Fajne, sami nie wpadlibyśmy aby tu przyjechać. Potem próbujemy dostać się do metra. Niestety rowery można wozić dobiero po godzinach szczytu. Siedzimy więc na stacji i czekamy. Jakiś gostek przyczepił się do nas. Próbowałem wytłumaczyć mu jak zbudowane jest nasze oświetlenie w rowerze. Chyba niewiele zrozumiał. Wreszcie stuknęła 18:00 i mogliśmy załadować się do pociągu. Po drodze przesiadka i około 19:20 jesteśmy w porcie. Nasz prom na który próbowaliśmy zdążyć niestety już odpłynął. Trudno popłyniemy jutro. Na dworcu głucha cisza. Siedzimy, trochę gadamy. Gotuję też wodę na herbatę. Mam nadzieję, że się żaden alarm przeciwpożarowy nie włączy. Pod wieczór przenosimy się kawałek od portu i rozkładamy namiot. Znowu trochę kropi.

Piątek (21.07)

Nikt w nocy do nas się nie przyczepił, choć sporo ludzi wędrowało obok naszego namiotu. Mamy cały dzieñ przed sobą, prom odpływa dopiero wieczorem. Tułamy się z wolna. Wyszło nawet słoñce. Kupiliśmy sobie lody. Nie są takie dobre jak w Finlandii i baba jak nakłada to dokładnie obciera łyżkę aby przypadkiem za dużo nie nałożyć. Siedzimy chwilę w parku dla dzieci. Potem z wolna przenosimy się w kierunku portu. Spotykamy tu polaka wracającego "z roboty". Opowiada i opowiada o swoim życiu i swoich wypadach do pracy na Ukrainę i do Szwecji. Podobno w okolicach Odessy jest bardzo ładnie. Może tam kiedyś też się wybierzemy. Na razie nie mam koncepcji na przyszły rok. Wymieniliśmy nasze bilety "jutrzejesze" na "dzisiejsze". Nie obyło się bez dopłaty. Na szczęście niezbyt dużo. Jesteśmy już doświadczeni w pływaniu promami. Oglądamy rozkład by wiedzieć gdzie jest kabina z siedzeniami i gdzie są schowki. Polski promek jest malutki. Przy wiejździe od razu poczuliśmy swojską, chamską atmosferę. Mocuję rowery przy jakimś wózku widłowym, zabierając wszystko co się da zabrać bez odkręcania i zapinamy rowery na dwie zapinki. No cóż, prawie jesteśmy w Polsce. Potem pędem zajmujemy sobie siedzenia i "rezerwujemy" miejsce do rozłożenia karimatek. Straszna duchota panuje w kabinie. Otwieram więc takie śmieszne drzwi zamykane na pięć wielkich dźwigni. Po chwili prom odpływa. Robię kilka zdjęć wysepek. Gdy ląd znika z oczu idziemy na zakupy. Oczywiście drożyzna. Wyższe ceny niż na fiñskim promie. Aga kupuje sobie jakieś parfuma. Potem w spożywczaku zaopatrujemy się w kilka pudełek kawy. Podobno taniej niż w normalnym sklepie. Spotykamy ponownie polaka od ukrainy. Razem idziemy na kiełbachę z grilla. Do wieczora kręcimy się po promie. Potem wracamy do kabiny, rozkładam karimaty i kładziemy się spać. Jest trochę duszno ale da się wytrzymać.

Sobota (22.07)

Od samego rana ruch na promie dość wzmorzony. Z daleka widać Polski brzeg. Wydaje się nawet całkiem blisko, ale aby przycumować w porcie trzeba było jeszcze 4 godzin. Nudnych 4 godzin. Na jednym z pokładów tuż przed schodami jest całkiem pokaźnych rozmiarów kanapa. Ale niestety tuż obok ktoś postawił popielniczkę i stado palaczy siedzi i kopci. Usiadłem sobie na tych schodach i czekam na moment kiedy sobie wszyscy pójdą. Wcale nie jest łatwo. Jedni koñczą peta zaraz przychodzą następni. Wreszcie nastapiła taka chwila, więc przeniosłem śmierdzącą popielnicę na drugi koniec korytarza a sam rozsiadłem się na kanapie. Po chwili dołączyła Aga. Zrobiliśmy sobie nawet zdjęcie.

Tylko palacze stoją teraz w kącie. Nie wiem czemu ale sprawiło mi to wielką radochę. Wreszcie dopłynęliśmy, ostatnia odprawa i jesteśmy w Gdañsku. Jedziemy ulicami miasta, tu i tam ktoś nas obtrąbi albo wyminie na 2cm. Jakiś przechodzeñ wpakował mi się prawie pod koła. Po godzinie jesteśmy na stacji kolejowej. Jak kupowałem bilety powstał problem, bo kartą to mogę zapłacić tylko w niektórych, wyznaczonych okienkach. Mamy 10 min do pociągu a oni takie jaja sobie robią. I jak tu lubić PKP. Po krótkiej bieganinie znaleźliśmy czynny bankomat (bo ten na dworcu był out of order) i kupiłem bilety, już bez kolejki. Władowaliśmy rowery do wagonu w przejściu (bagażowego też oczywiście nie było). Kolejne 4 godziny transportu i docieramy do Warszawki. Teraz tylko 10 km kręcenia i jesteśmy w domu.

Koniec.

	2000 © Marek Feszczuk